دامــن مکش به ناز که هجــــــــران کشیده ام
نازم بکش که نــــاز رقیبـــان کشیــــــــــده ام
شایــــد چو یوسفم بنوازد عزیــــــز مصـــــــر
پاداش ذلتی کــه به زنــدان کشیـــــــــــده ام
از سیل اشک شوق دو چشمم معــــــاف دار
کز این دو چشمه آب فراوان کشیـــــــــده ام
جـــانا سری به دوشم و دستی به دل گــــذار
آخـــــر غمت به دوش دل و جان کشیـــده ام
دیگر گذشته از ســر و سامـــان من مپـــــرس
من بی تو دست از این سرو سامان کشیده ام
تنها نه حسرتــــم غم هجــــــران یــار بـــــــود
از روزگـــــار سفله دو چندان کشیـــــــــده ام
بس در خیــــال هدیـــــه فرستاده ام به تـــــو
بی خوان و خانه حسرت مهمـــان کشیــــده ام
دور از تــو مــاه من همـــــه غم ها به یکطــرف
ویــــن یکطــرف که منــت دونان کشیـــــــده ام
ای تا سحــــــر به عــــلت دنـــدان نخفته شـب
با من بگوی قصــه که دنـــدان کشیـــــــــده ام
جــــز صـــورت تو نـیست بر ایوان منـــظــــــرم
افســــــــوس نقش صــــورت ایوان کشیـــده ام
از سرکشــی طبع بلنـــــد است شـــــهریــــــــار
پای قناعتـــــــــــی که به دامـــــــان کشیـــده ام